هر چند ماه یک‌بار تو دنیای تکنولوژی یه چیز جدید میاد بیرون، و توی توییتر (یا همون X، هر چی که اسمش هست الان) همه می‌رن تو حال و هیجان با کلی نظر داغ مثل «این دیگه همه چیزو نابود می‌کنه!»

این تصویر تحت استفاده‌ی منصفانه هست و از گوگل گرفته شده. مالکیتش به نویسنده برنمی‌گرده.

یه مدت اخیر، اون چیز جدید همین Project Loom هست. توسعه‌دهنده‌های جاوا خیلی هیجان‌زده ان و می‌گن قراره همه‌ی رقباش مثل Go و Rust رو تو زمینه‌ی Backend نابود کنه.

حق دارم آدم هیجان‌زده بشه. Loom واقعا یه حرکت بزرگه. ولی آیا قراره Go و Rust رو به طور کامل از دور خارج کنه؟

صادقانه؟ نه. اصلا امکانش نیست.

بیاید درست و حسابی بررسی کنیم. بدون کلی‌گویی و هیاهو. فقط حقایق ساده، مثال‌ها و اینکه این واقعا برای ساختن اپلیکیشن‌های واقعی یعنی چی.

---

پس، Project Loom چیه؟

اگر قبلا برنامه‌های Java نوشتید، می‌دونید که همزمانی (Concurrency) تو جاوا همیشه یه خورده دست و پاگیر بوده. هر Thread که می‌ساختید مقداری زیادی حافظه مصرف می‌کرد و بالا آوردن هزاران Thread همزمان خیلی سخت بود.

برای حل این مشکل، برنامه‌نویس‌های جاوا کتابخونه‌هایی مثل Reactor، RxJava و بقیه فریم‌ورک‌های Reactive ساختن. این‌ها کار می‌کنن، اما وقتی منطق API ساده باشه خیلی خوشایند و راحت نیستن.

Project Loom این رو عوض می‌کنه.

حالا تو جاوا چیزی به اسم Virtual Threads داریم — Threadهای خیلی کم‌حجم که توسط JVM مدیریت می‌شن، نه سیستم عامل. می‌تونید صدها هزار تا از این‌ها رو خیلی راحت ایجاد کنید...